میلیاردها دلاری که در اجلاس گلاسکو برای نجات جنگل ها کنار گذاشته شده، در حد کسری از هزینه هایی است که صرف حمایت از سوخت های فسیلی می شود.
زمانی سرتاسر ایالات متحده و اروپا از جنگل پوشانده شده بود، اما انسان ها آنها را قطع کرده و زمین ها را به مزارع، شهرک ها، شهرها و غیره تبدیل کردند. در بسیاری از نقاط دیگر دنیا نیز مانند آمریکای جنوبی، آفریقا و آسیای جنوب شرقی مردم کم و بیش همین بلا را بر سر جنگلها آورده اند.
اکنون، در حالی که جهان به فاجعه آب و هوایی و بدتر شدن بحران زیست محیطی بسیار نزدیک تر شده است، حفظ جنگل های باقی مانده اهمیت ویژه ای پیدا کرده است.
همانند سوخت‌های فسیلی، خیلی از کشورهایی که با قطع درختان جنگلی خود ثروتمند شده بودند، در اجلاس گلاسکو از دیگر کشورها خواستند تا از انجام این کار خودداری کنند.این درخواست منجر به توافق گسترده بیش از 100 کشور دنیا بر روی صیانت از جنگلهای جهانی شد.رهبران کشورهای حاضر در این نشست توافق کردند تا سال 2030 جنگل زدایی را بطور کامل متوقف کنند.
هنگامی که صحبت از تغییرات آب و هوایی به میان می آید، جنگل ها، زمین های ذغال سنگ نارس و سایر اکوسیستم های غنی از کربن می توانند برای زمین یک نعمت ویا نفرین محسوب شوند. اگر آنها را به حال خود رها کنیم، دی اکسید کربن موجود در جو زمین را می مکند و اگر آنها را قطع کنید، بسوزانید یا استخراج کنید، گازهای گلخانه ای آزاد می کنند و همه چیز را به خطر می اندازند.
“آنا تونی”، مدیر اجرایی مؤسسه حمایت از محیط زیست اقلیم و جامعه برزیل، می پرسد که “آیا می توانیم بدون جنگل زدایی توسعه پیدا کنیم؟ زیرا ما با چالش بزرگی مواجه هستیم و به همین دلیل به کوششی در سطح بین المللی نیازمندیم.”
البته نهایتا، همه چیز به پول مربوط می شود و مبالغ اعلام شده در اجلاس آب و هوایی سازمان ملل در روز سه شنبه برای حل این مشکل، بیش از 20 میلیارد دلار تعیین شده که توسط دولت ها و بخش خصوصی تامین خواهد شد، که البته مبلغ بسیار هنگفتی به نظر می آید.اما باید این مبلغ را به نسبت هزینه های جنگل زدایی در نظر گرفت.
فرانسیس سیمور از موسسه تحقیقاتی منابع جهانی، می گوید: «ما از بیانیه های مالی که در اجلاس گلاسکو شنیده‌ایم استقبال می‌کنیم، اما این در مقایسه با جریان‌های عظیم مالی خصوصی و دولتی، که اغلب در قالب یارانه به جنگل‌زدایی کمک می‌کنند، بسیار اندک است.
شاید بتوانید حدس بزنید که دولتها به تنهایی چقدر بر روی اینچنین مسائلی سرمایه‌گذاری می‌کنند؟ آنها سالانه حدود 500 میلیارد دلار صرف حمایت از سوخت‌های فسیلی و شیوه‌های کشاورزی ای که به صورت بالقوه برای محیط زیست مضر هستند ،می‌کنند. فعالان آب و هوایی و زیست محیطی ، برای چندین دهه چنین یارانه‌هایی را مورد تمسخر قرار داده‌اند.
بیشتر دولتها تعهداتی را برای حفاظت از جنگل ها متقبل می شوند که این تعهدات شامل بازسازی و مدیریت پایدار می‌شود و در قالب این تعهدات از کشورهایی که واجد شرایط دریافت کمکهای خارجی جهت توسعه باشند ،حمایت می کنند. اما عناصر دیگر به بازار ایمان دارند و این حس اعتماد خود را صرف ایجاد مکانیسمی برای شرکت های غول پیکری مانند آمازون می‌کنند تا به این شرکتها در حفاظت از جنگلهای بارانی آمازون کمک کنند. بلک راک، بایر، نستله و یونیلور از جمله شرکت‌هایی هستند که در این زمینه فعالیت می‌کنند. علاوه بر این، بیش از 30 موسسه مالی قول داده اند که سرمایه گذاری خود را در شرکت های مسئول جنگل زدایی، متوقف کنند و بدین ترتیب با مجموعه جدیدی از دستورالعمل ها ،راهی برای حذف جنگل زدایی از زنجیره تامین ارائه می دهند.
با این حال، منتقدان از اینکه تعهدات جنگل‌زدایی الزام‌آور نیست و اقدامات در حوزه زنجیره تامین شامل مکانیسم‌های اجرایی بیشتری نمی‌شود، ابراز ناامیدی کرده اند.
البته این بسته پیشنهادی شامل مورد دیگری نیز می شود که در آن به مردم بومی و جوامع محلی مبلغ 1.7 میلیارد دلار تخصیص داده اند .تحقیقات نشان می‌دهند که این گروه‌ها در مراقبت از جنگلها و تنوع زیستی عملکرد بهتری نسبت به سایر نقاط جهان داشته اند.
Tuntiak Katan هماهنگ‌کننده عمومی اتحاد جهانی جوامع بومی و یکی از اعضای قبیله شور در آمازون اکوادور، ابتکارات جدید در این حوزه را ستایش می کند، و در عین حال حکمت هزینه کردن در سیستمی که او به نا کارامدی آن واقف است را نیز زیر سوال می برد.
او معتقد است: «اگر این تأمین مالی مستقیم و همکاری شانه به شانه مردم بومی نباشد، این تمهیدات تأثیر ات لازم را نخواهد داشت».
