بسیاری از مؤسسات آموزش کسب و کار علیرغم پذیرش اهداف توسعه پایدار ملل متحد،به وعده های سبز خود عمل نمی کنند.در این مقاله “ژیزل وایبرشت”* نویسنده مقاله نشریه فاینشنال تایمز، یک طرح چهار مرحله ای را برای تغییر دیدگاه این موسسات بیان کرده است.
با توجه به گسترش موسسات و مدارس آموزش کسب و کار در ایران، مطالعه مقالاتی از این دست می‌تواند در بهبود فرایندهای آموزشی و توجه بیشتر به موضوعاتی نظیر پایداری، تاثیرگذار باشد.
علیرغم اینکه مدارس کسب و کار می توانند کاملا بر پایداری تاثیرگذار باشند، اما با این حال نقش آنها کمتر مورد توجه قرار گرفته و به اندازه کافی توسعه نیافته است. زمانی که من در سال 2005 کارم در سازمان ملل را ترک کردم تا به تدریس MBA در مدرسه بازرگانی لندن بپردازم، هنوز به موضوع پایداری خیلی پرداخته نمی شد.البته از آن زمان تا کنون نیز این موضوع خیلی جدی گرفته نشده است.
در حالی که سازمان ملل متحد همچنان به انتشار گزارش‌هایی درباره تأثیر تغییرات اقلیمی بر سیاره ما می‌پردازد، واکنش مراکز آموزش مدیریت به این موضوع بسیار اندک است. مثل اضافه کردن خطوط دوچرخه سواری به شهرها که علیرغم وجود تعداد زیادی ماشین، کاملا کار بیهوده ای به نظر می رسد.
اصول پیمان جهانی سازمان ملل متحد برای آموزش مدیریت مسئولانه، در سال 2007 تنظیم شد و بیش از ۸۰۰ مرکز آموزش تجاری به عضویت آن درآمد‌ه و ملزم به ارائه گزارش پیشرفت شده اند.اما با این حال، در تجزیه و تحلیل بیش از 1000 مورد از این گزارش‌های تولید شده بین سال‌های 2015 و 2020، دریافتم ،با این که برخی از ادارات و مؤسسات از خود توانمندی رهبری پایدار را نشان داده بودند، اما پایداری هنوز بطور کامل در سیستمها نفوذ نکرده است که البته به نسبت ورود یا خروج روسا، کارکنان و دانشجویان مشغول به کار، تعهدات انجام شده کاهش و یا افزایش یافته است.
کلمه “پایداری” در همه جا شنیده می شود اما اغلب آن به جای اتصال فعالیت های مبتکرانه به یکدیگر به منفک کردن آنها می پردازد .نسبت گزارش هایی که در آنها اشاره کوچکی به اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد (SDGs) شده از 11 درصد در سال 2015 به 74 درصد در سال 2020 افزایش یافته است. هرچند کمتر از 10 درصد آنها مشارکت واقعی را نشان داده اند. مدارس کسب و کار اگرچه در حوزه پایداری صحبت می کنند، اما وقتی پای عمل به میان می آید، فعالیت هایشان ضعیف ،سطحی و پراکنده است .
به نظر می رسد از هر ده مرکز، یکی از آنها ، به کلمات کلیدی در مورد SDG اشاره کرده تا در این حوزه فعال به نظر برسد.تعداد کمی، مانند دانشگاه گوتنبرگ و دانشگاه خارجی کلمبیا، برای تعیین اینکه چگونه و تا چه حد چنین ایده‌هایی باید عملی شوند، تلاش بیشتری کرده اند. اما بیشتر آنها رویکردی سطحی تر اتخاذ کرده اند و مدارک کافی برای حمایت از ادعای خود ارائه نداده اند.
بسیاری از آنها طوری راجع به فعالیت هایشان صحبت می کنند که انگار فقط به فعالیت های بشر دوستانه پرداخته اند، به جای اینکه برای کسب و کار و یا سلامت کره زمین منفعتی داشته باشند.کمتر از 10 درصد از مدیران مدارس کسب و کار در معرفی نامه های خود اشاره ای به اهداف SDG در جهت گیری استراتژیک مراکزشان می کنند،و بقیه اینطور وانمود می کنند که پایداری بیشتر به حوزه مسئولیت های آموزشی آنها محدود می شود.
علیرغم افزایش تعداد دروس متمرکز بر پایداری، اکثر دروس انتخابی هستند و مضامین پایداری اغلب در برنامه درسی اصلی گنجانده نشده است.درس هایی که به عنوان دروس اصلی تدریس می‌شود حتی ممکن است در تضاد با دروس پایداری باشد .گنجاندن مفهوم پایداری در یک دوره مالی یا بازاریابی می تواند مفیدتر از تدریس مستقیم دروس پایداری باشد. زیرا تدریس پایداری صرف، دانشجویان را از مفاهیم موجود در جهان واقعی دور می کند و اکثر دانشجویان MBA دنیا از این مفهوم جا می مانند .در آموزش اجرایی، جایی که مدارس احتمالاً می‌توانند سریع ترین تأثیر را داشته باشند، گزارش‌ها نشان می‌دهند با اینکه پایداری می تواند در دروس عملی بیشترین تاثیر را داشته باشد، اما تقریبا بطور کامل نادیده گرفته شده است.
“مدارس نباید منتظر یک راه حل عالی باشند، بلکه باید وارد عمل شده و در حین فعالیت یاد بگیرند “.
نگرانی دیگر این است که، در حالی که مدارس آگاه به SDGs هستند، اما مدیران آنها اساساً تغییری درنحوه عملکرد خود که شامل فرایندها،مشوق ها و آموزش هایی است که بر رفتار روزمره شان تاثیر می گذارد؛ ایجاد نمی کنند.هیچ استراتژی منسجمی در این زمینه وجود ندارد و هر دستورالعمل خاصی اغلب از اهداف و مأموریت کلی مدرسه به دور است. 16 درصد از گزارش ها به اهداف آتی توسعه پایدار اشاره داشته اند، اما بیشتر آنها گسترده و غیر جاه طلبانه هستند – نسبتی که در طول سال ها تغییر چندانی نکرده است. در حالی که بسیاری از مدارس می گویند چالش اصلی شان درگیر کردن اعضای هیئت علمی با مفهوم پایداری است،اما تنها تعداد انگشت شماری از آنها پشتیبانی مربوطه را ارائه می کنند. اگرچه اغلب ابتکارات در این حوزه به نام دانشجویان رقم می خورد، اما در تصمیم‌گیری های استراتژیک که منجر به تغییرات ساختاری می شود، لحاظ نمی‌شوند.
مراکز در یک چرخه عادت گیر کرده اند و محتاطانه به دنبال تعادلی بین نیاز خود به به‌روز رسانی و نیاز درونی شان به حفظ وضعیت موجود، هستند. در حالی که کسب و کارها در حال پیشرفت هستند، مدارس کسب و کار باید کارهایی را انجام دهند تا در مسیر پیشرفت به آنها برسند.
اول، آنها باید از تنزل اهداف SDG به دوره ها، مراکز و یا ابتکارات پایداری تغییر جهت داده و آنها را در مرکز برنامه ها و عملیات خود قرار دهند. مدیران باید مشوق هایی را برای مشارکت کارکنان و دانشجویان ارائه کنند و در این راستا اعضای هیئت علمی با توجه به تأثیری که بر برنامه درسی و تحقیقات دارند، بسیار مهم هستند
دوم، سیستم هایی مانند رتبه بندی برای ارزیابی در مدارس کسب و کار باید تغییر یابند .موفقیت را نباید تنها با انتخاب شغل و دستمزد فارغ التحصیلان سنجید. معیارهای جدیدی برای ثبت این چشم انداز پیچیده مورد نیاز است. هدف باید آماده سازی همه فارغ التحصیلان باشد، نه فقط تعدادی منتخب. مراکز به مکانیسم‌های گزارش‌دهی بهتری برای جمع آوری ،تفاهم و برقراری ارتباط نیاز دارند و باید به بررسی تأثیر آنها با اهداف روشنی که در طول زمان دنبال می‌شوند، بپردازند.
سوم، جامعه جهانی باید نقش مدارس کسب و کار را در دستیابی به اهداف توسعه پایدار شناسایی کند و برای حمایت از این تحول با آنها مشارکت کند. بسیاری از مؤسسات به جای پیوند کار خود با اهداف خاص و مشارکت با دیگران، در انزوا فعالیت می کنند
در نهایت، مدارس کسب و کار باید شجاعت بیشتری داشته باشند. آنها باید اهداف بلندپروازانه ای تعیین کنند و بطور منظم و مداوم به آنها بپردازند. مهمتر از همه، اینکه آنها نباید منتظر یک راه حل عالی باشند، بلکه باید وارد عمل شده و در حین فعالیت یاد بگیرند.
مدارس کسب و کار می توانند نیروی قدرتمندی برای تغییر فرهنگ و اقتصاد ما برای ایجاد آینده ای پایدار باشند. در حالی که بسیاری چالش های مرتبط با اهداف تعیین شده در SDG را پذیرفته اند، اما در مجموع هنوز نتوانسته‌اند در این حوزه پیشرفت چشم گیری حاصل کنند.
