اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد (SDGs) به عنوان یک “طرح مشترک” مبنی بر ایجاد جهانی عادلانه تر و پایدارتربه صورت اقدامی جهانی در حال انجام است . در واقع سلامت روان رکن اساسی این اقدامات است، زیرا همانطور که سازمان جهانی بهداشت (WHO) اعلام کرده است، “بدون سلامت روان هیچ گونه سلامتی یا توسعه پایداری وجود نخواهد داشت.”
سازمان جهانی بهداشت به عنوان نهادی تصمیم‌گیرنده به همراه مجمع جهانی بهداشت (WHA)، در ماه مه تشکیل جلسه خواهند داد. سلامت روان در صدر دستور کار این جلسه قرار دارد. زیرا، برای تحقق اهداف (SDG) سازمان ملل متحد مبنی بر “ترویج رفاه برای همه در تمامی سنین” علیرغم پیشرفت در برخی کشورها، نیازمند انجام کارهای بیشتری است .
بر اساس اطلس سلامت روان 2020 سازمان جهانی بهداشت، تنها 25 درصد از اعضای این سازمان سلامت روان را با سیستم‌های تعبیه شده برای مراقبت های بهداشتی ادغام کرده اند. این بدان معناست که برای اکثریت قریب به اتفاق ،تقریبا 280 میلیون نفر در سراسر جهان ،که از افسردگی رنج می برند،از تشخیص، درمان و مراقبت محروم مانده اند.
بیش از دو سوم افراد در سرتاسر جهان، مبتلا به بیماری های روانی هستند که از مراقبت های مورد نیازجهت درمان بهره‌مند نیستند. همانطور که در پروژه امید (Project HOPE یک سازمان بین المللی مراقبت های بهداشتی است که در سال 1958 در ایالات متحده تاسیس شد)اشاره شده است ، در کشورهایی با سطح درآمدی کم و یامتوسط، تقریبا تا 85 درصد از افراد که مبتلا به اختلالات روانی هستند،درمان نمی شوند. علاوه بر این، بار اقتصادی بیماری های روانی برای اکثر کشورها 4 درصد از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می دهد، در حالیکه سرمایه گذاری جهت تشخیص و درمان های بهتر می تواند کمتر از 5.0 درصد تولید ناخالص داخلی باشد.
البته توسعه‌یافته‌ترین کشورهای جهان هم برای پیشرفت تلاش می‌کنند. در ایالات متحده، 57 درصد از افرادی که از اختلالات روانی رنج می برند، درمان نمی شوند و همچنین یک سوم از کسانی که تحت درمان قرار می گیرند،نگران قضاوت دوستان، همکاران یا دیگران هستند.
بدیهی است که آسیب های ناشی از همه گیری کووید-19 بحران بهداشت روانی را در سطح جهانی عمیق تر کرده است. بر اساس مطالعه‌ای که درنشریه The Lancet منتشر شده است، مناطقی که به شدت تحت تأثیر این ویروس قرار گرفته بودند ،دچار افزایش شدید افسردگی و اضطراب شده اند که در مجموع رقم تخمینی اختلالات ناشی از کووید-19 شامل 53.2 میلیون مورد بیماری افسردگی،و 76.2 میلیون مورد اختلالات اضطرابی است.
اغلب رهبران سازمان هایی که نیروی کار جهانی را مدیریت می کنند، می توانند تأثیر عمده ای بر سلامت روان و رفاه عمومی کارگران در سراسر جهان درکلیه دفاتر منطقه ای خود داشته باشند.در واقع این کار با ایجاد یک فرهنگ حمایتی آغاز می شود که عاری ازهر گونه نگرانی بابت قضاوت دیگران وخجالت بابت بیماری روانی است و کارکنان را تشویق می کند تا در صورت احساس نیاز، به دنبال دریافت کمک باشند. البته برای ارائه این چنینن خدماتی باید از وجود منابع بهداشت روانی متناسب با جغرافیا و منطقه با قابلیت دسترسی برای همگان اطمینان حاصل کرد و این به معنای آموزش سرپرستان کارگاه ها برای تشخیص علائم هشدار دهنده در کارگرانی است که ممکن است در حال دست و پنجه نرم کردن با چالش های بهداشت روانی باشند تا بتوانند آنها را به سمت سیستم های حمایتی مناسب هدایت کنند.
در واقع شرکت ها به تنهایی نمی توانند این کار را انجام دهند و یک اقدام موثر جهانی در نهایت مستلزم ایجاد واکنش در سطح جهانی است. سازمان‌های پیشرو و ارگان‌های دولتی باید از نفوذ خود برای ترویج راه‌حل‌های سلامت روان مبتنی بر شواهد، و البته مقرون‌به‌صرفه و قابل دسترس ،به‌طور گسترده ای استفاده کنند وبه یکدیگر بپیوندند.
همانطور که سازمان جهانی بهداشت اشاره می کند، بسیاری از بیماری های روانی را می توان با هزینه نسبتا کمتری درمان کرد. با این حال، درصد افرادی که در سراسر جهان موفق به دریافت مراقبت های ویژه مورد نیاز خود می شوند، علیرغم مواجهه با بحران رشد اختلالات سلامت روان در دوران پاندمی کووید 19 ،بصورت هولناکی بسیار پایین است.
اظهارات و تعهدات سازمان ملل و سازمان جهانی بهداشت در مورد سلامت روان بسیار مورد استقبال قرار گرفته و ضروری است. اما زمان آن فرا رسیده است که آنها را با تحریک دولت ها به انجام اقدامات هماهنگ در مقیاس جهانی به سطح بعدی ببریم و مجمع جهانی بهداشت در می 2022 فرصتی مناسب وعالی برای شروع است.
نویسنده:Garen Staglin/منبع: نشریه فوربس
