مظفر عبدالله، در سال 1380 شركت روژین تاك را ثبت و زمینی به وسعت 24 هكتار برای تولید رب گوجه فرنگی و نوع آوری در این زمینه خریداری كرد. در سال 1381 پروژه روژین رسماً آغاز و در مرداد 1392 اولین خط تولید با ظرفیت 1100 تن افتتاح شد.مظفر عبدالله معتقد است:مدیریت فقط سودآوری نیست بلکه فایده اجتماعی است که ارزش یک فعالیت اقتصادی را مشخص می‌کند.
پایگاه مسئولیت اجتماعی شرکتها:برای كار آفرین شدن و راه اندازی یك واحد تولیدی مهم تر از اینكه چه محصولی خروجی كار شماست، نوع نگاه جدیدی است كه به تولید آن كالا دارید و این اصل رقابت را در روزگار جدید ما رقم می زند. حتما اولین بودن در هر كاری از اهمیت بسیاری برخوردار است ولی بسیاری از نخستین بودن ها رقم خورده است و حالا چاره كار در داشتن ایده جدید در تولید كالاهایی است كه پیش از این تولید شده است و شما با نگاه و تفكری تازه می توانید همان محصول تكراری را به كالایی كاملا جدید تبدیل كنید. مثلا تعداد زیادی واحد تولید رب گوجه فرنگی در كشور وجود دارد و اگر شما بخواهید واحد جدیدی تاسیس كنید، حتما باید به اشباه بودن این بازار فكر كنید اما داشتن ایده ای نو می تواند بازار را برای شما به گونه ای دیگر رقم بزند و حتی مشتریانی كه سال ها عادت كرده اند كه از برندس خاص خرید كنند؛ تغییر موضع بدهند و مشتری شما بشوند. اتفاقی كه كارخانه روژین در تولید محصولات خوراكی به خصوص رب گوجه فرنگی رقم زد و با ایده های متنوع و نو در تولید محصولات توانست مشتریان بسیاری را باوجود اشباه بودن بازار جذب كند. كارخانه ای كه در نزدیكی كرمانشاه قرار گرفته است و در فصل برداشت گوجه فرنگی و تولید رب تازه حال و هوایی بسیار خاص به خود می گیرد و همه جا پر می شود از سرخی گوجه هایی كه در هر گوشه از حیاط كارخانه چرخ می خورند تا وارد خط تولید و تبدیل به انواع محصولات شوند. مجموعه صنعتی كه سید مظفر عبدالله بنیانگذار و مدیرعامل آن است.
او متولد 1331 شمسی در واران یکی از ده‌های هفتگانه دهستان جاسب در منطقه دلیجان است. روستای آن ها باوجود اینكه وسعت چندانی ندارد ولی در صنعت و كارآفرینی كشور جایگاه وی‍ژه ای دارد زیرا مرحوم حاج سید محرم ناصری بنیانگذار حلواشكری عقاب هم اهل همین روستا است. مظفر عبدالله 4 ساله بود كه در سال 1335 خانواده اش به تهران مهاجرت كرده و در خانه ای استجاری در خیابان گرگان ساكن می شوند. او در این منطقه درس خواند و دیپلم گرفت و بعد از آن هم در سال 1350 با گرفتن پذیرش در رشته حسابداری وارد دانشكده موسسه عالی حسابداری شد.
او همزمان با تحصیل در دانشگاه از ترم دوم شروع به كار كرد و در اولین قدم در شرکت كامیون سازی ماك كه از سوی اصغر قندچی راه اندازی شده بود و در كنار تولید با همكاری ماك امریکا قطعات و لوازم یدکی کامیون به ایران وارد می كرد به عنوان حسابدار پاره‌وقت مشغول شد. او در ابتدا با حقوق ماهانه 100 تومان شروع به کار كرد ولی در سال 1353 با پایان تحصیل برای رفتن به خدمت سربازی آماده می شد درآمدش نزدیک به 800 تومان شد و همه این به دلیل تلاش و پشتكاری بود كه مسئولان شركت ایران- آمریكایی ماك در او می دیدند.
مظفر عبدالله با پایان تحصیل به سربازی رفت و باتوجه به اینكه بازیكن بستكبال بود به عضویت تیم این پادگان درآمد و حتی كاپیتان تیم شد و به نایب قهرمانی مسابقات نیروی های نظامی كشور رسید. البته او در زمان سربازی هم در شركت ماك كار می كرد و مدیرعامل شركت با رفتن او موافقت نكرد و حتی برای اینكه خودش را بعد از پادگان به شركت برساند، ماشینی در اختیارش قرار داد. او در شركت ماك حتی به عنوان عضو هیات مدیره و مدیرمالی هم انتخاب شد. در سال 1357 و با پیروزی انقلاب اسلامی شركت ماك دستخوش تحولات بسیاری شد ولی مظفر عبدالله برای چند سال در این مجموعه باقی ماند تا اینكه با پیشنهاد پدر همسرش حاج سید جلیل ناصری كه از كارآفرین قدیمی كشور و بنیانگذار برند حلوا شكری عقاب بود، مواجه شد.
در آن زمان مرحوم سید جلیل مالک کارخانه‌ای دیگری هم در جاده قدیم کرج با نام «شرکت تولیدی گرمدره» بود که با برند وجین محصولاتش را تولید می كرد. او به عبدالله پیشنهاد داد که در قبال حقوق به مراتب بیشتر و درصدی از سود شرکت مدیریت تولیدی گرمدره را برعهده گیرد، كاری كه اصلا به تجربه های پیشینش ربطی نداشت ولی در نهایت آن را پذیرفت. خود او در گفت و با یكی از روزنامه های محلی كرمانشاه در این باره گفته است:« کار من میل لنگ و سیلندر و لوازم‌یدکی خودرو بود که هیچ ربطی به رب و کنسرو و کمپوت و بقیه مواد غذایی شرکت گرمدره نداشت. از طرفی جدا شدن از گذشته بسیار سخت است. همیشه ترس این وجود دارد که آنچه دارید از دست بدهید و چیزی هم به دست نیاورید. اما من علاقه خاصی به شروع کارهای جدید دارم و به همین دلیل پیشنهاد را پذیرفتم.»
البته در آن زمان باتوجه به تحولات سیاسی كشور و جنگ تحمیلی شرایط تولید در بیشتر كارخانه ها از جمله گرمدره خوب نبود ولی مظفر عبدالله به دنبال آن بود كه با اقداماتی تاجای ممكن به شرایط كارخانه سرو سامان بدهد. او تحولات و سامان دهی را از منابع انسانی شروع كرد و بعد هم تمركز خود را بر برند سازی و افزایش كیفیت محصولات گذاشت. او معتقد بود باید به منفعت بلند مدت كارخانه فكر كرد به جای اینكه با كارهای مقطعی و ضربتی تنها به سامان دهی شرایط پرداخت. او صبح ها برای رسیدگی به دفاتر حسابرسی به دفتر مركزی حلواشكری عقاب در میدان اعدام و بازار می رفت و ظهر هم راهی كارخانه می شد.
مظفر عبدالله بازار را دانشگاه می داند و در گفت و گو با یكی از سایت های مرتبط با این شركت گفته است:« بهترین راه رسیدن به حقیقت، در نظر گرفتن واقعیت است. من آن موقع می‌دانستم که باید واقعیت بازار را بپذیرم. میدان اعدام و بازار واقعیت بود. من بدون درک این واقعیت نمی‌توانستم در تولید موفق شوم و به همین خاطر به بازار دانشگاه میدان اعدام می گفتم. در آنجا کسانی حضور داشتند که نبض بازار در دستشان بود و با یک تلفن می‌توانستند برند و محصولی را از خاک بلند کنند و یا زمین بزنند. از طرفی من در آنجا دوستانی پیدا کردم که هنوز هم با آنها ارتباط دارم و در بسیاری از فعالیت‌ها به هم کمک می‌کنیم.»
مدت زیادی از كارش در كارخانه گرم دره (وجین) نگذشته بود که با مدیریت شرکت پگاه آشنا شد كه در آن زمان علاوه بر تولید شیر از سیستم قوی توزیع هم برخوردار بود؛ عبدالله كه بخشی از مشكل كارخانه وجین را در پخش می دید، به مدیران پگاه پیشنهاد داد كه محصولات شركت آن ها را هم در كنار محصولات لبنی توزیع كنند؛ موضوعی كه با موافیت آن ها رو به رو شد و به همكاری نزدیك تر بین مجموعه پگاه و وجین منجر شد. با گسترش همكاری ها مدیر كارخانه پگاه به مظفر عبدالله پیشنهاد داد كه در كارخانه دلپذیر كه خریداری كرده بودند شراكت كنند.
در سال 1381 پروژه روژین رسماً آغاز و در مرداد 1392 اولین خط تولید با ظرفیت 1100 تن افتتاح شد. هم اكنون حدود 500 نفر در كارخانه روژین تاک به صورت مستقیم و 3600 کشاورز نیز از طریق کشت گوجه برای این مجموعه كار می كنند
باتوجه به اینكه شركت دلپذیر مجموعه ای بزرگ و شناخته شده محسوب می شود، مظفر عبدالله با پدر همسرش صحبت كرد و در نهایت آن ها با فروش وجین توانستند 50 درصد سهام كارخانه دلپذیر را خریداری كنند. مظفر عبدالله به عنوان یكی از مدیران ارشد كارخانه دلپذیر انتخاب شد و در سال 1375 تصمیم گرفت در كنار كار ادامه تحصیل هم بدهد. او باتوجه به نیازی كه در خود برای مدیریت مجموعه های صنعتی احساس می كرد، در رشته كارشناسی ارشد مدیریت پروژه و تولید در سازمان مدیریت صنعتی ادامه تحصیل داد. خودش در این باره گفته: «تفکرم مربوط به سال‌ها پیش بود و نیاز داشتم که از نظر علمی بروز شوم.»
روژین چگونه پا گرفت؟
مظفر عبدالله در آستانه سی سالگی كار در سال 1379 تصمیم گرفت سهامش در كارخانه دلپذیر را بفروشد و خود را بازنشسته كند كه به صورت كاملا اتفاقی با استاندار وقت كرمانشاه آشنا شد و به پیشنهاد او برای كار و تولید به این استان رفت. او در سال 1380 شركت روژین تاك را ثبت و زمینی به وسعت 24 هكتار برای تولید رب گوجه فرنگی و نوع آوری در این زمینه خریداری كرد. در سال 1381 پروژه روژین رسماً آغاز و در مرداد 1392 اولین خط تولید با ظرفیت 1100 تن افتتاح شد.
صادرات از همان روز اول مهم ترین هدف راه اندازی كارخانه تولید رب روژین بود و پس از افزایش تولید مجموعه روی بازارهای داخلی هم سرمایه گذاری صورت گرفت. موقعیت كرمانشاه و نزدیكی آن به عراق و اقلیم كردستان این كشور بهترین گزینه برای صادرات را پیش روی مدیران كارخانه روژین قرار داده است
هم اكنون حدود 500 نفر در كارخانه روژین تاک به صورت مستقیم و 3600 کشاورز نیز از طریق کشت گوجه برای این مجموعه كار می كنند. بزرگترین مشكل پیش روی عبدالله در راه اندازی كارخانه رب روژین تهیه و تامین گوجه فرنگی مورد نیاز بود و به همین منظور او خانه به خانه با مالكان زمین های كشاورزی منطقه كرمانشاه مذاكره كرد و به آن ها پیشنهاد داد گوجه فرنگی كشت كنند و او به صورت تضمینی محولاتشان را خریداری خواهد كرد. در این بین حدود 100 كشاورز حاصر به همكاری شدند و در 300 هكتار زمین به صورت تضمینی گوجه كشت شد. همچنین برای تولید گوجه مرغوب آموزش كشاورزان را هم شروع كرد و برای آن ها كلاس برگزار كرد ولی گردش روزگار و آب و هوا در سال نخست كار با او همراهی نكرد زیرا سرمای بی سابقه تمام محصول گوجه را سیاه كرد و او كه خرید تضمینی انجام داده بود یك میلیارد تومان زیان دید ولی از ادامه مسیر منصرف نشد و اقدام او به پرداخت پول كشاورزان باوجود سرمازدگی محصولات اثر بسیار مثبتی در بین كشاورزان منطقه گذاشت نامش را سر زبان ها انداخت و باعث شد كشاورزان بیشتری تمایل به همكاری با او پیدا كنند و میزان زمین های زیر كشت از 300 هكتار به هزار هكتار افزایش یابد و هر سال هم بیشتر شود تا جایی كه هم اكنون به 8 هزار هكتار رسیده است.
در كنار آموزش به كشاورزان افزایش بهره وری زمین های كشاورزی و تولید محصول بهتر برنامه دیگری بود كه او در كنار تولید اجرایی كرد و بذرهای هیبرید را جایگزین بذرهای سنتی كرد كه برداشت را افزایش داد. علاوه براین ها او با مذاكرات بسیار كشاورزان را قانع كرد كه از سموم و كودها كمتر استفاده كنند و نتیجه این تحولات برداشت بیشتر گوجه در حجم كمتر زمین كشاورزی بود. هم اكنون بیش از 3600 كشاورز با مجموعه صنعتی روژین قرار داد دارند كه از 5 هزار متر تا 20 هكتار زمین در مالكیتشان هست و در مجموع 360 هزار تن گوجه برداشت كرده و در اختیار این مجموعه صنعتی می گذارند.
صادرات از همان روز اول مهم ترین هدف راه اندازی كارخانه تولید رب روژین بود و پس از افزایش تولید مجموعه روی بازارهای داخلی هم سرمایه گذاری صورت گرفت. موقعیت كرمانشاه و نزدیكی آن به عراق و اقلیم كردستان این كشور بهترین گزینه برای صادرات را پیش روی مدیران كارخانه روژین قرار داده است و تحقیقاتی كه در این زمینه انجام شد هم نشان داد راه اندازی این كارخانه می تواند سود دهی بالایی داشته باشد. مدیران كارخانه روژین حتی نام كارخانه را نیز كه كلمه ای كردی است و به معنای روشنایی باتوجه به بازار عراق انتخاب كردند و در بسته بندی هم رنگ سبز را باتوجه به تحقیقات میدانی از بازار عراق برگزیدند. این شركت سال گذشته 30 میلیون قوطی انواع رب به كشور عراق صادر كرده است. شركت روژین در سال 1396 به عنوان کشت و صنعت نمونه کشور انتخاب شده و با بیش از 40 میلیون دلار صادرات در سال از صادرکنندگان برتر مواد غذایی کشور است.
مظفر عبدالله در گفت و با سایت این شركت گفته است:« مدیریت فقط سودآوری نیست بلکه فایده اجتماعی است که ارزش یک فعالیت اقتصادی را مشخص می‌کند. این سیاست من است و در اثبات موفقیت آن به آمار برداشت اشاره می‌کنم. میانگین برداشت گوجه در کشور 39 تن در هکتار است که ما توانستیم آن را به 70 تا 75 تن در هکتار برسانیم و برنامه داریم که به 100 تن افزایش دهیم. این یعنی زمین زیر کشت کمتر، مصرف منابع کمتر و سود بیشتر برای کشاورز، طبیعت و ما. همین سودآوری متقابل و عمل به وعده‌ها باعث شده که رابطه خوب و مستحکمی بین ما و کشاورزان محلی برقرار شود. شاید باورکردنی نباشد اما، سالانه 200 هزار تن گوجه از کشاورزان تحویل می‌گیریم که بابت آن حتی یک ورق چک هم از ما طلب نمی‌کنند.»
